Σάββατο 15 Αυγούστου 2009




Αν ησουν κατι που μενει....
θα σουν η λαχταρα του πρωινου
την ωρα που σκαρφαλωνει η μερα
και σβηνει η καταχνια
Αν ησουν κατι που φευγει....
θα σουν δροσοσταλια σε αγριολουλουδο
παχνη που εξατμιζεται
στην ζεστασια της αγκαλιας μου.
Αφου δεν εισαι εδω...
τελικα
σε ψιθυριζω σαν ανεμο στις φυλλωσιες
σαν θαλασσα σε κοχυλι
να γινει να ξορκισω την σκια σου
απο τα παραθυροφυλλα μου.
Αφου δεν ηρθες ....
ξεφτια της εικονας σου κενταω
με την ηχω της φωνης σου
παρηγορια ωσπου να καταλαγιασει
η πεθυμια μου
να σωπασει
η κραυγη μου εντος
να μην αντηχει πια
το ονομα σου
στις νυχτες μου...........

2 σχόλια:

Unknown είπε...

κι αν σ' είχα γιατρέψει
θα 'σουν ένα στιλπνό κέντημα στο μέρος της καρδιάς
κάθε που φύσαγε
θα με τσιμπούσε η νοσταλγία σου
και θάμπος στα μάτια, αγγίζοντάς σε
θα περίμενα
να περάσει..

ΞηροΚάρπια είπε...

Aμην......