Aπρεπεια

Πως ξεθωριαζουν οι λεξεις στην χρηση τους

ετσι οπως ασκοπως φορεμενες

φθινουν πια σε βαρος και αποχρωση ζωης.

Δεν εχεις ,παρα να τις αποχωριστεις

σαν ρουχο φθαρμενο παλιομοδιτικο,

που ξεψυχησε πανω σου πληρες ημερων και ιδεων.

Μοναχικα ουσιαστικα, αποκαρδιωμενα επιθετα

περα απο τον φαυλο κυκλο

καταδικασμενα εις την εσχατη.....των ποινων.

Απογυμνωμενη σε βρισκει η επομενη

σε θεση σιγης

και εν δυναμει ανικανοτητας να εκφραστει το παραμικρο

μπλεκεις ιστους γυρω απο τα ρηματα

να εγκλωβισεις το ανεπαφο που εμεινε μισοτελιωμενο.

Για αυτο και καποια θελω δεν εχουν μεσα τους μπορω

ουτε και τα δινω ... παιρνω!!!

Το ΑγαπΩ ας πουμε...μοιαζει να χει αρχη και τελος

μα κρυβει μεσα του ενα χαος....

Τελικα ισως και να μην πρεπει να τις φοραμε

και τοσο τις λεξεις

ισως καλυτερα να τις κραταμε φυλαχτο....

σε ενα σεντουκι τριανταφυλλιας

με σκαλισμενα απεξω τα αρχικα μας

θησαυρο μα και κληρονομια

των εως τα τωρα δεδουλευμενων....