Καμποσες φορες
θα ξεψυχησεις ακομα

μεχρι να χαθει ο αναστεναγμος σου.

Εκεινο το σκαλωμενο φωνηεν στην χορδη

που κανει την ανασα σου να παραμιλαει...

Μεσα στους ισκιους

αντηλια

οι χαραμαδες σου, δραπετες του ονειρου

αφου μια σταλα ουρανος ειναι αρκετος

στις οποιες αποχρωσεις του.

Απο κει μου ξεγλιστρω και γω

οταν καβαλα σε ενα μικρο μειδιαμα

για το φευγιο,

εκπορνευω τις εμμονες μου στα θηρια του κοσμου.

Θρηνολαγνα αρσενικα τις ξεζουμιζουν

κρεμασμενες στα κονταρια της ηδονης τους

λαφυρα της στιγμης

σαν χανεται η ευκαιρια της αποδρασης.

Φθογγοι σαν βρογχοι

της υστατης που δεν ερχεται ποτε

οταν την περιμενεις

μονο ανακατευονται με στεναγμους
να σε αποτελιωσουν.

Το τελειο εγκλημα

θα ελεγε κανεις

και ο δολοφονος δεν θα ξαναρθει πια

δεν εχει ναυλα για μελανι
να επιστρεψει.....