Ανακαταδια μετα

Στα μερη του λογου

ποτε δεν περπατησαμε ξυπολητοι

ετσι απλα....

μονο και μονο για να νιωσουμε

τις αγριες προθεσεις των καιρων.

Με ακλιτες σχεσεις παλευουμε

να προσδιοριστουμε
ανεπιτυχως

σε τοπο χρονο και τροπο...

και οσο οι συνδεσμοι σπανε σε κομματια

τοσο ο ταδε κρινεται καμποσος

και υστερα απο λιγο

ως κανενας πια

αποσυρεται οσος και η ανοχη μας.

Χανεται καπου εκει

αναμεσα σε ενα μολονοτι
και στο για να

των εαρινων μας περιπλανησεων.

Ωστοσο ο χειμωνας ερχεται παντα προωρα

και μαζευομαστε νωρις τα βραδια

γυρω
απο την φωτια των επιθυμιων μας

καιγοντας
ζαχαρωμενα δακρυα της ληθης...

Πιθανον
να υπαρχει συγκεκριμενος λογος που γινεται αυτο

μα ναι, βεβαιοτατα

ωσπου να λιωσουν σολες

σε βηματισμους ακανονιστους

και να επιτευχθει

η πολυποθητη ξυπολταρια

σε ρημματα επιθετα
και προσωπα ζωα πραγματα......

με προθεσεις ανιδιοτελεις και αγαπητικες,

προς,χωρις,ως,μεταξυ

και κυριως
υπερ......