Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Eντος


Aποσματικα
ξεχρεωνω τις συντριβες που περασαν...
Οπως βηματιζει η νιοτη
στην γεννηση της
οπως συναντα το γηρας
την αιωνιοτητα....
Με θαρρος.
Μοναχα
κατι στιγμες ,λιγοστες
ασκοπως αναλωνομαι
σε συγκεντρωσεις ανιαρες....
με σκιες και φαντασιες
μιας απατηλοτητας μακρινης ,ξενιτεμενης.
Οινοποσιες και μεθυσια
ξεφρενοι αλαλαγμοι
πολεμικες ιαχες και θρηνος
για αυτο που δεν ηρθε ποτε
για το χαμενο των καιρων.
Εκεινο που ξεγλυστρισε και περασε...
αβαφτιστο και ορφανο.....
αυλο και αφταστο....
Βουτια απο βραχο
ειναι η νυχτα μου
στα βαθη μου....
στην υγρασια του σαρκιου
που αμφισβητει και επαναστατει
στην μηδαμινοτητα της λασπης του..
Εμφυλιος..
και πως να ημερεψω
κερκοπορτα παραβιασμενη
και ο εφιαλτης....
εντος μου
λευτερος....

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

ένα ντουβάρι
χωρίζει
το πεπερασμένο του χρόνου μας
απ' το διηνεκές του χρόνου
χτυπάμε το κεφάλι μας
σ' αυτό το ντουβάρι
πασχίζοντας να το γκρεμίσουμε..
να δούμε απ' την άλλη
λεύτεροι..