Χωρις εδω
γυμνη σαν ασαρκη
ανορθογραφα περιπλανωμενη στις ακακιες
εναντια σε θεους και δαιμονες
παραμενει δημοσια στην δαπανη της.
Στις πλεξουδες της στολιδια γιασεμια
αποξηραμενου αρωματος μιας καποιας νυχτας
ερωμενη
σε σεντονια που αγωνιζονται να στεγνωσουν
της συντριβης και της απωλειας....
μνημες.
Βεβαρημενης ηθικης
αιδω και κει
ψυχρη σαν αγονη
ανεκπληρωτα χορτασμενη στις αποριες
εναντια σε χρονο και τροπο
επιμενει νωχελικα στην διαφυγη της.
Μα ποιος αληθεια
μπορει να μου αρνηθει το δικαιωμα
της αδρανειας
στις θυελλωδεις διαδρομες μιας λιακαδας
μοναχικα συντροφευμενη του εγω μου
Ισως ο θανατος
Ισως η ιδια η ζωη
ισως κανεις
και τιποτα.....
1 σχόλιο:
........
Δημοσίευση σχολίου